stabil. boşlukgergindim oturduğum sandalyeden gizlice kalktım pencerenin önünde duran çelimsiz bir kaktüs gibi uzun ömürlüydü kalbim yüzümde durmadan serinleyen bir şehir sessizliği acımasız ve sahiciydi sözcükler düşünemediğim şeyler vardı düşündürmeyen anlam verebilmek için kendi derinliğime ufak bir taş fırlattım kendimi hiç bir yere ait hissetmiyordum kahvemi yudumladım sabah saatin altısıydı gözlerimin kenarında akşamdan kalma kalem lekeleri bunu camdan bile fark edebiliyordum vazonun içinde unutulmuş bir çiçeğin kökleri gibi ağır kokuyordu zaman nefesimi tuttum suratsız bir keşkenin içinde ellerimin uyumsuzluğu vardı kalbim bir kitabın önsözü gibi sıkıcı olabiliyordu bazen düşünmek için vardım annemle babamın en varlıklı insanıydım bulunmaz bir insan yarasıydım belki de oysa şiir yazacaktım yüzümdeki her boşluğa yorulmuştum sandalyemde gerginliğimin izleri bacak bacak üzerine atıyordu bütün karanlık sesler yalnız ve korumasızdı yazamadığım bu şey kahverengi bir rastlantı gibi ucuz bir yolculuk çekiyordu kafamdaki resim tanıdık renkler tozlu tozlu gerçekler uyandım daha düzenliydi kollarımdaki ağrı üzerinde bilinmeyen bir insan deseni değişmeye başlamıştım her kalkınma birer kalp düğümüydü turuncuya yakın bir sonbahar klasiği burada olmalıydın diyordu boşluktaki o ses anladım orada hep vardım ciddi bir üzüntüydüm ciddi bir uzaklık huzursuzluk makamında fena saatler ilerliyordu başucumda duran inançlı bir ağrı gibiydim doğruldum ağrıma baktım baktığım yer kapıldığım tek yerdi mırıldandığım o sabah uyandığım en eski yer gerginliğimin tarifi dışarıdan geliyordu sorguladım ellerimi yanağıma götürdüm yanağım en uzak yolculuktu pınarları vardı söğütleri severdim eninde sonunda orada olmayı sonra bütün camları açtım içeri giriyordu sert hava eksilmiş aynı zamanda eskimiştim bu yaralı bir şeydi gözlerimin kenarındaki o dünyalığa baktım baktım baktım nasıl baktıysam ahiret kadar gerçekti işte o sabah ben yoktum ... |
yorgunluğa ve zihine iyi gelen bi tarafı vardı...belki biraz da boşluğuma ve hiçliğime...adı da kendi gibi belirsiz muamma tuhaf bir his...
ama bu şiirin bütün görüntüleri silip, gürültüyü de susturan, birden fazla duyguyu da içinde bastıran çok güzel bir anlatımı var...
iyi ki denk geldim...tebrikler...