Gönlüm kapılarının kilidini zorluyor
Mantığım duygularımla savaşıyor
Gözüm göreceli güzelliklerle uğraşıyor
Yüreğim kanını boşaltacak pirini arıyor
Hırsım küpünü kıracak kanaatini kovalıyor
Bedenim sayılı mevsimleri tüketiyor
Canım cananda yanacak kandilini bekliyor
Zaman ömrüme en zalim kafirliğini ediyor
Ellerim dost vicdanlarının yakasını arıyor
Ayaklarım gelgit komutlarına uyuyor
Ruhum can kafesinin teninde hapis yatıyor
Dil orucunu bayramın şarabıyla bozmak istiyor
Feryadım gök kubbeyi başlara yıkıyor
Yandığım yanım yalnızlığına ağlıyor
Kaybettiklerim beni mahşere çağırıyor
Gideceğim gitmesine de günahlarım korkuyor
Tövbelerim merhamet denizlerine sığınıyor
Umutsuzluk kapısı değil dedi mevlana
Bu can utanarak da olsa umutlanıyor
Umut ancak başı ve sonu yaratandan bekleniyor.