Beyaz Siyahİnsan nasıl örmüşse kendi ağını Oraya düşerek koparır bağını Hatırla yadırgamadan, ağlamadan Zamanla unuttuysan günahlarını. Nasıl savaşıyorsa yaşamla ölüm Nefes, nefese kalınır iki büklüm Tıbben ölü behbat ikilemde sine Geldiğine öyle pişman edrer zulüm. O sayısız utançlardan arınarak Ruhuna sarılır insan hıçkırarak Ey malum kişi anla artık gerçeği Öyle bir kuşatır büsbütün sararak. Her beyaz kağıt zamanla sararıyor Çıkmaz leke gibi yazılan kalıyor Bilinmeyen her ne varsa bilinecek Zihinden geçenden bile korkuluyor... |