SON DURAK
Tanrı’da olmanın adıydı yalnızlık.
Gitmesini bilene. Hasretin, özlemin, beklemenin, sonu. Ve ’Aşk’ın ruha dokunduğu an. Delicesine yakan... Özünden gözüne düştüğünde; Bir değirmendi öğüten durmadan. Sevdası hüzün, umutlar biçare. Kana bulandı tüm hayaller ! Yalnızlık... Tanrı’da olmanın adıydı. Durmuşsa zaman o anda. Ne sırlar var bilsen? İstemez ruhun başkasını. Yüreğinle en acı dolu ızdırabı da çeksen ! Tanrı’da olmanın adıydı yalnızlık... Ayrılığın bittiği. Vuslat tı adı bu son durağın. ’Aşk’ın aradan çekildiği. Tanrı’da olmanın adıydı yalnızlık... En büyük zafer ! Sırdaşıydı göz yaşlarıyla dolu; ’O’ mahsun garip geceler... ... Nigâr Güler |