GALİBA
Dalı kırık bir ağacın altıydı benim yerim
Gölge ve tenha Açan tomurcukları umutlarım Düşen yaprakları hüzünlerim oldu Köklerinde ben yaşlandım onun Toprakla tanıştım daha ölmeden Suyu yağmurda gördüm sadece Havayı gök kubbede Yaşamı ağacın gölgesinde tanıdım Rüzgarın sesiyle öğrendim ezgileri Yeşili umutlarım olarak bildim Renklerin diğerlerini hayat sandım Uzaklarda gördüm o renkleri Korktum! Bir türlü yanaşamadım onlara. Onlar ki galiba insandılar. 20/07/2008 01:01 |