yalnızlık
çöl ortasında bir damla sudur
yalnızlık ne varsındır ne de yok duyduğun yankılanan sesin gördüğün seraptır yalnızlığın adı hiç rengi siyah mekanı kor olmuş yüreğindir kelimeler düğümlenir çıkacakken ağzından dönersin kendi gerçeğine yine kendin yine kendindir dinleyenin yanındayım diyen diller tutan eller olmaz ne çayın ne dertlerin biter çay demlikte dertler içinde kalır hüzünler kuşatır tüm benliğini umutların darmadağın yaşarken olduğu gibi gidişinde kendinle baş başadır ebediyete dökülmez bir damla gözyaşı ardından toprağa dökülen damla sen gömülen acı gerçeğindir |
kor olmuş yüreğindir
kelimeler düğümlenir
çıkacakken ağzından
dönersin kendi gerçeğine
yine kendin yine
kendindir dinleyenin
Sevgiyle, şiirle kal.