Gece
Şehrin üstüne savrulur
Öbek öbek flu bulutlar Sessizliğin huzuru siner sokaklara Kavuşmak İstemem artık ben şafaklara Susayan çiçeğin suyla can buluşu İşte öyle bir andır Ruhumun geceye ram oluşu Herkes sürgün şehir benim Yıldızlar gökyüzü tüm evren artık bende Kendimi bulurum Ben olurum o anlarda Çılgın akan nehrin derya ya kavuşması gibi Kendimi dinlerim sessizce Ana rahmindeki bebeğin dinginliğinde Karanlık mahzenlerde demlenen şarap misali demlenirim Şems gibi hiçliğe özenirim Artık la mekandayım Dingin bir deniz ararım Dolaşırım koy koy Sonra sığınırım sayfalardaki limanıma Annesinin memesine yapışan yavru kedi gibi Beslenirim doyamam O kuytu karanlığı hiç bir gündüzün yerine koyamam Geceler benim aşiyanım Kutsi bir aleme taşıyanım "Menekşe " |
Dolaşırım koy koy
"Menekşe"
En hırçın ve en engin deniz de yüreğidir insanın, sığınacağı koy da yine sol yanı dır insanın.