…

SİBEL KARAGÖZ

DEMİR TABUT

ölümün saati yokmuş,
bak ışık söndü,
hayat durdu,
her nerede isen ?

karanlığın soğuk nefesini ense kökümde hissediyorum,
kapı duvar,
ne içten,
ne dıştan, açılır,

bir süre tekmeliyorum dört demir duvarı, ses yok…
nice sonra sesime ses geliyor,
biz buradayız, korkmayın,

bekliyorum suskunluğu,
sesler yükseliyor, aralarında bir tanıdık ses,
annem diyorum annem,

merdivenlerde acelenin pat pat terlik sesleri,
bir yuvarlanış, ardından ah sesi
o kundaklara saran ses,

vahların inleyen nağmeleri,
kızım , kızım sesleri,
beyaz bir ışığın, karanlığı yaran keskisinde ,
gözümde yanmalar, ağlama diyen bir iç ses,

abi kucağında, çocuk hıçkırıkları,
anne sarılışı,
daha değil, daha degil,
yaşanacak aydınlık günler var, deyişleri…

korku, ölümün yoklayışı,
karanlığı koluna takıp merdivenleri,
tozu toprağa katıp, gri bir boşluk bırakıyor, duvarlar arasında bir yankı,
yaşamak varken ölmek niye?
hele yaşarken, kefenlere sarınıp,
demir tabutlara girmek niye ?
Sibel Karagöz
#sibelkaragözşiirleri
#sibel_karagoz
#yazıdükkanıkültürsanateğitimyazıları
#demir_tabut