nerede insanlık...

neye heveslenişte de niyetlendiyse
bu saftirik yüreğim
uçurum başlarında aldırdılar soluğu
oysa ruhumda
nede çok çiçeksi özlemler vardı
içine ettiler heves yağmurlarımın
firakla örtüşmekse tek şarttı
yürek yangınlarımı her an körükleyerek

içimi dışıma çıkarttılar her an
ayaklarımın altı falaka ıslaklığı
kaygandı hep zemin
gül koklamaya
hep hasrette kaldı sol yanım

düşünüyorum da
her yandan kuşatılmıştı us dünyam
sabrın sınırı her anda yıkılıyordu
etin kemikten ayrıldığı anda çok fazlaydı
eziyetin en konforlusu dayatılarak
çöl sancılı
nankörlüğün kapısında da aldatılarak

her gece bana sanki bir cennetti
yalnızlık akşamlarında
gönlümde can sıkan hatıralarla
kendi kendimle dem tek lüksümdü
loş zamanlarımda

alt üst olmuş kaderi toplamak
nede çok zordu
neye elim attımsa hep tornistanda
açık ve seçik hainliğin tok sesi
hala daha kulaklarımda

her tür kahpelik
neden ki hep gelirde beni bulur
kederlerle güne hep kapalı perdeler
sımsıkı büzülmüş izanım yolun başında
tek odalı kuytu bir evin damında
nasip diye bir yıldız takılmıştı gözüme o an
oda diğerleri gibi
anlık kayışta da gitti göz ucumdan

başı sonu olmayan olasılıklar
falakaya çekiyor içimin ümit tohumlarını
bilemiyorum ki
hangi gün berelenmeyeceğimi

bir yaprak hışırtısı
yaşam pınarıma sonsuzluğu atfederekten
adımlarım sinsice beni çekiyor
Azrail’in kucağına
tüm umutlarım kaldı çok mu çok uzaklarda

vuslata uzanışta
kahpelere yem olmakta varmış bu dünyada…

AZAP...(Kadri Atmaca) 09.09.2021