GÖNÜL
GÖNÜL
Gözyaşları göle döndü bu sene Gülmeği boşuna sınayan gönül Kırılan kalp yakı tutmaz desene Kafes kuşu gibi bunayan gönül Keklikçe gezinen bülbülce öten Dilbere naz gerek ömüre yeten Rengi gül başına, beladır zaten Dikeni boş yere, kınayan gönül Süz, bulanık karıştırma duruna Gelen olmaz boşa akar kuruna Baban gelse ortak etme sırrına Gözlü yara gibi kanayan gönül Pusla kayıp, ulaşamaz yurduna Bakıp bekler karlı dağın ardına Ne bahtına karşı nede derdine sürünme isteyip onayan gönül Şerifoğlu’m manası yok gerinin Hayâli bir günde bitmez dirinin Her zaman düşüyle yattı şirinin Ferhat’ı, olmayı deneyen gönül Ali Eliş |