BAYRAM
Anne!
Bizim eve bayram gelir mi? Ne çok sormuştum bu soruyu Gözü yaşlı, yüzü kederli anneme Fark ettirmeden silerdi yarım yamalak gözyaşını Oysa kirpikleri hep nemli bakardı yüzümüze Görür, hisseder, soramazdık nedenini Ne bileyim çocukluk işte... Taş duvarlarla örülü avluya bakardı Bir tarafı bezle kaplı kırık pencere Hayata hep oradan boynu bükük baktık Hep eksikti, hep yarımdı bir yanımız Hava soğuyunca yeşile boyanırdı duvarlar Dört tarafı küf kokusu sarardı Çiçekler açmayan çamurlu yoldan Bizim eve bayram gelmedi anne... Günler öncesi bir telaş olurdu mahallede Çocukların yüzüne bayram sevinci düşerdi Anlatır dururlardı yeni kıyafetlerini Bense bir taşın üzerine oturur Yüzümü avuçlarımın içine alıp Sessizce dinler dururdum Ağlamamak için direnirdim Sıkardım dişlerimi, dudaklarımı İçim kan ağlardı da Gözümden bir damla yaş akmazdı Utanırdım masum yüreğimle Ne bileyim çocukluk işte... Hiç kalkmadı babam hasta yatağından Öyle cansız, sessizce yatar dururdu Gidemedi bir kez olsun bayram namazına Öpemedim namazdan sonra ellerini Sarılıp okşayamadı saçlarımı Bayram harçlığımı hiç koymadı cebime Babama da bayram gelmedi ömrünce... Şimdi ben büyüdüm anne Sağlığım, varlığım yerinde çok şükür Saymadım kaç bayram geçti Gönlüme, yüzüme hiç o sevinç düşmedi anne Asıl bayram varlığınızmış Bunu şimdi daha iyi anladım Çocukken gelmeyen bayram Büyüdüm yine gelmiyor anne Bayramda içim bir başka acıyor Bir başka sızlıyor anne... Hatice Olkuner Şiirimi 19.7.2021 tarihinde günün şiiri olarak seçen Edebiyat Defteri’ndeki gönül dostlarına çok teşekkür ederim. |