DÜŞhiç bir şeye sahip olamadı sessiz haykırışlarını saymazsam eğer. gözlerindeki o kocaman umut yinede dimdik ayaktaydı, yıkılmış hayallerine inat. ve ben bu duruşunu severdim en çok. sanki büyü yapılmış gibi kalakalırdı gözlerim aynadaki yansımasına. kadınsız duruşu daha belirgindi yüzündeki çizgilere göre. zorundamıydı saatler ilerlemeye yerinde duramazmıydı içimdeki sevgi. ve ben en çok onu sevmiştim o;buğulu sesiyle adımı söyleyen, ve ben en çok onu sevmiştim o;aynadaki yansımasını. hergün ağardığında adını hatırlamak için gözlerimi kapardım. dudaklarımı burkup;hiç bir sese aldırmadan adını söylerdim. bir bekleyişti yada bir yanılsama. elma ağaçlarının gölgesinde bir serin hava, içimde çıkmaz geriye artık. bir bana kalsa,bir ona sevda. değişsek sözlerimizi o anda. ve bir şans daha vermesem umutlarını yıkıcak bir umut vermesem ayrılığa.. ben en çok onu sevmiştim o;buğulu sesiyle adımı söyleyen ben en çok onu sevmiştim.. o;aynadaki yansımasını... |