Bir nefesten sonrası
Fahrunnisa dön bir bak hayat denen oyuna
Kimine perde açık kimi çoktan silinmiş Düşün değer mi çile üzülüp şuna buna Kimi tahtından inip ’tahta at’ına binmiş Anlamını yitirip bakan göz mü zavallı Anlamaktan yorulmuş yürek mi Fahrunnisa Çölün orta yerine düşen söz mü zavallı Bir türlü varılmayan erek mi Fahrunnisa? Karmaşadan beslenen harfler sağanağında Satır aralarına yaslıyorum başımı Yokum yoksun şiirin solunda ve sağında Yokluğa siliyorum görünmez gözyaşımı Fahrunnisa hep umut hep umut diyordum ya Şimdi sen bana söyle şimdi sen beni avut Aklımı ve kalbimi istemeden yordum ya Şimdi sen de bir masal anlat ve beni uyut H. |