50 yıldır Almanya’da ikamet eden karaciğer kanseri olan kayınvalidem, umut kesildiği için tedavisine son verilerek hastaneden taburcu edilmiş, oradaki evinde son günlerini yaşamakta. Türkiye’ye nakline de izin verilmemekte. Son bir kez görmek için yanına gittim.İznim az olduğu için onu orada öylece bırakıp dönmek zorunda kaldım.Ve dönüş yolunda hem kalemim hem ben birlikte ağladık.Bu şiir ortaya çıktı böylece

Almanya’da bırakıp, aklımın yarısını.
Boyun büküp kadere, döndüm geldim yurduma.
Saramadan gönlümün, kanayan yarasını.
Bürünerek kedere, döndüm geldim yurduma.

Umudum kavuşmayla, gelecek devadaydı.
Duacıydım Rabbime, ellerim havadaydı.
Belki de son görüştü, buruk bir elvadaydı.
Sanki çekilip dara, döndüm geldim yurduma.

Sevdiğini söylemek, zehir sanki kopkoyu.
Nereden aldık bilmem, kahrolasıca huyu.
Neden saklamışımki, sevgimi yıllar boyu.
Düşünüp kara kara, döndüm geldim yurduma.

Hasretlik diken olup, yüreklere batar mı ?
Yoksa göz göre göre, ölmek daha beter mi ?
Gönlü hoş etmek için, helalleşmek yeter mi ?
Kendime sora sora, döndüm geldim yurduma.

Ölmeden göremeyip, özlemek mi zor diye.
Gün gün eriyişini, gözlemek mi zor diye.
Yoksa son nefesini izlemek mi zor diye.
Aklımı yora yora, döndüm geldim yurduma.
( Onuncuköylü ) İsmail SIKICIKOĞLU