ağlamak, çöl ve taş olmamanın belirtisi ve vicdanın sessiz haykırışıdır.

DEĞİL Mİ?

boşuna başkasında suç arama.
yalnızlığı sen seçtin değil mi?
çok ah edersin, tuz basma yarama.
yoluna güller serildi değil mi?

kader kısmet deyip boynumu büktüm,
vücut kafesinde ruhuma yüktüm.
seni çok severken öyle büyüktüm,
sevmedin beni es geçtin değil mi?

gönlümde ne varsa döktüm dışarı,
başımda dinmiyor sevda rüzgarı.
diline vird edersin eyvahları,
şimdi el oldun değiştin değil mi?

feryat figan edip sızlanıp durma,
sonu hüsran olan hayaller kurma.
öyle melul bakıp ta beni vurma.
göz ucuyla bakıp vazgeçtin değil mi?

bulunmaz hint kumaşı sandın kendini,
keşke emanet bilseydin sevgimi.
mum gibi tükettin kendi kendini,
leylalara döndün içtin değil mi?

ben gönül işimi Allah’a saldım,
iki ara bir dere, arafta kaldım.
hayra yorulmayan düşlere daldım,
böylece yaranı deştin değil mi?

mutluluk gözükmüyor bak ufukta,
şaha kalktı hüzünlerim dorukta.
çeksem seni içime bir solukta,
öylesine bakıp geçtin değil mi?

Kimi çok sevdiysem sonu hep hasret,
Beni hiç görmedin, bilmedin farzet.
Gözlerini kapa, yokluğumu hisset,
Kendi kendinle barıştın değil mi?

feryat figan edip sızlanıp durma,
sonu hüsran olan hayaller kurma.
öyle melul bakıp ta beni vurma.
göz ucuyla bakıp vazgeçtin değil mi?

Orhan ŞENTÜRK