Bir Gül Açıyor Kalbimde

Yeter bu kadar üzüldüğüm Barışmam lazım hayatla
Eskisi gibi olmalıyım bitmeli nedensiz küskünlüğüm.
Saksıların toprağını az eşeleyip
Yeni tohumlar yeni çiçekler ekmeliyim
Açmalıyım gönül penceremin boyaları dökülmeye başlamış kepenklerini
Menteşelerini yağlayıp tekrar boyamalıyım açmalıyım kalbimin kapısını
Süpürmeliyim avlumun önünü kuruyup düşen yaprakları
Geçmişin izlerini taşıyan anılar kalmıştır
Görmeden basarım üstüne ayıp olur
Anıların sahiplerine dokunmadan
Anıları öksüz bırakmadan
Bir kenara koyarım onları her baktığımda bir daha
Aynı hataya düşmeyim diye bir daha delice sevmeyim
Bir daha üzülmeyim diye
Şiir kitabıma tekrar bakmalıyım
İçlerinde ayrılık hüzün olan kim bilir kimlere yazılmış sitemleri
Dillere gelmeyen kimselere denmeyen
Aşkları sevdaları tutkuları satır aralarından kaldırıp
Gidenlerin yanına Yolluk olarak vermeliyim
Aralarına biraz çiçek biraz huzur serpip
Az kendime gelmeliyim
Gidenler gitmiş bitenler bitmiştir
Gidin benden bıkanlar gidin
Ben çoktan yerini hazırladım
Kalbimin sahibi olacak gülün.