duvarlara çarparak
ölmeyi öğreniyor sesim
alışamadım ben bu şehirlere
bu üşüyen sokalar benim değil
efkarlı yüzler taşıyor omuzlar


ağlama yüreğim
salkım saçak çiğdemler açtığında Gidirise’de
gel düşelim göç yollarına
Karaçal’dan seyreyleyip Karayolu’nu
geçip Demir Kapı’dan
helkelerine süt sağarken kızlar
Çaşır’da ıhtırılmış develerin yanına çöküp
bir yörüğün çoban ateşinde ısıtıp içimizi
gökyüzü dolduralım ciğerlerimize


tütününü terk etmiş ince bir duman gibi
dağları tüttürüyor yüreğim


çiy düşünce gelinciklere
şafağın kulağına seslenip
gel gidelim bir bulutun peşinden
yolları örselesin topuklarımız
geçelim Akdağ’ı
seğirtip çarıkların izinden
ince bir pusa mağrurca sarılınca Giği
öpelim bozkırı dudaklarından


kimliksiz bir rüzgara çarpıp savruluyor ömürler
demlenmiş zemheri oluyor şehirler
üstelik kardelen kokarken dağlar

Sıtkı Özkaya
02.05.2021