Üşüyorum Anne
Üşüyorum anne
Ne kar, ne buz Bu kışlar bile Vicdansız insanlardaki bakışlar kadar soğuk değil Korkuyorum anne En bulutlu, ışıksız geceler bile Bu vicdansızların yürekleri kadar karanlık değil Bunlar insan mı anne? Bunlar insansa, ben insan olmaktan utanıyorum Üşüyorum anne Yüreğim soğudu insanlıktan Yoruldum umutlara tutunmaktan, hayallere sarılmaktan Bıkmadı şu şerefsizler anne Umutlarımı kırmaktan, hayallerimi yıkmaktan Tut ellerimi düşüyorum Yüreğimi ısıtacak bir sözün kaldıysa hala N’olur söyle, üşüyorum anne… Gürsel İLERİ |
Belki bir netice alırız, bireysel çığlıklar cılız kalıyor duyulmuyor değerli şiir dostu gerçeğin ve yılgınlığın çığlığıydı şiir hoşça kalın