Dünyaya geliş nedenimizi düşündüm.
Küçücük bir can !
Ne zorluklarla büyüyoruz.
En ağır yükleri taşımak için.
Ve hep deneyimlerden
geçmek zorundayız.
Ruhun tamamlanması
için,
alacağı dersler var.
Son an’a kadar...
Gözlerim doldu yine.
Bakınca insanın serüvenine;
Hayret etmemek ne mümkün?
Başlangıcından
bitişine kadar bir ibret
deryasında çırpınışları.
Bir dünyası var herkesin.
Kendinin bile ne yaşayacağını bilmeden...
Sanki gözümüz kapalı?
Içinde buluveriyoruz
olayların birden.
Kimine kader diyoruz
kimine hata.
Ama olması gereken neyse;
O oluyor sonunda...
Ya hüzün?
Ya koskoca hayatta,
iyice kapanmak içine.
Çekip tüm perdeleri,
sığınmak inancına...
Sanki herkes yabancı?
Ve ya ben.
Sıkıyor ruhumu;
Bu olanların hepsi.
Bilipte,yapamamak.!
Yokmuşcasına çaresi,
mahķum ediliyorsun istemeden..
Ne içindi ey insan mücadelen !
Olanlar,ölenler;
ayrılanlar,dönenler...
Umutlar,hayaller...
Oysa;
tutunmak diye bir şey var.
Hani bir dal ki;
dipte,boğulmaktan
kurtulmak isterken;
son çığlığın duyuramamak
gibi.
Son sözlerini söyleyememek...
Son dileğini düşünememek...
Tıkanıyor,
Kararıyor her yer...
Yaşam zorlu bir yolculuk.
Hep risk.
Hep ayakta olmak
istediği.
Ama yoruyor işte...
Hep kıyıyor kıyamadıkların?
Hep yıkıyor ayakta tuttukların.!!
Burası ne tuaf yer?
Sevgiye bile düşman insanlar?
Tevbeye getiriyorlar,
sımsıkı sarılmak isterken?
Sebep?
Hiç kimse söylemedi bana
cesaret edipte bunu.
Adımlarım yavaş artık.
Ben;
Adamakıllı yol yorgunu.
...
Nigâr Güler.
15.03.2018
(Firuze)