kadınlar gününe atfen

Kırık kardelen

ayın on dördü, on dördünde
ölmüş birde güzel ince narin
köyde iki üç kız saysan biri o
göz koyanlar var beklemede
zamana inat ecik, ecik daha
serpilsin gonca gül dalında

akranları birbirini kollarken
büyükler ağız yoklamasında
söz edip göz edip birbirlerine
kısmet nasip sohbetlerinde
bize gelin olsun bu güzel kız
illa, an zamanı demlerken

omzundan aşan saçlar bele
gözler kömürden kap kara
ellerini bey gibi bağlar bele
tarlada harmanda atıp nara
mümkün mü söz gelsin dile
namı yayılmış civar köylere

bir vardı gece gündüz tetikte
bir vardı ölümüne göz koyup
bir vardı hayatın ona adayan
oda bilir duyar getirmez dile
sürerken gün zamana havale
kaç kez istendi dediler hele

bir kavga çıktı günün birinde
erkek kardeşi vurur hasmını
düşer bir kara bulut ocaklara
kan davası kanlan yunarmış
böyleymiş o kahrolası töresi
var mı daha bundan ötesi

belki ödenir ağır kan bedeli
malın mülkün yoksa ne çare
haber salınır bir kızla barışa
ağıtlarla uğurlarlar kardeleni
ellilik adama konar kumaya
husumet son bulmuş güya

güldüğünü gören olmadı hiç
ağladığını görenlerde olmadı
dimdik gururlu göründü hep
yüklendiği vebalın sevabında
kaderini adanmış adak saydı
dosta düşmana renk vermedi

kardelen güzelliğine doymadı
elini bir daha beline koymadı
ekşitti yüzü güzellik koymadı
yoksul mutlu bir evden çıkıp
yoksul mutsuz bir evde kaldı
bir ölüyü bir ölüyle paklarken

Ahmet Coşkun