Benim hiç kimseye,
Hiç birşeyim kalmadı.
Uzağım herkese ve herşeye,
Yediğim darbeler yeter...
Ne sevmek ne de sevilmek istiyorum.
İkiside acı’dan başka bişey değil,


Oysa ki ne çok isterdim
Yanında olmayı
Göğsünde uyuyup,yeni güne seninle başlamayı,
Teninin kokusuyla hayat bulmayı,
Geleceğe umutla bakmayı...
Dokundum soğuktun...
Soğukluk,bu kadar kötü,
Bu kadar mı acıtırdı.
Çocukluğum seninle kaybolup gidince anladım.

En çok beni severdin,
Bir de saçlarımı,
Hiç gitmezsin sanmıştım,
Sensizliğe hala alışamadım...


Seni,
Beni sevişini,
Karşımda oturup tütün sarışını,
Küçük bir çocuğu sever gibi
Dizlerine oturtup saçlarımı okşayışını...
Herşeyini çok özledim.


Her aklıma gelişinde,
Gözümde yaş,
Boğazımda düğüm,
İçime batan acın hiç geçmiyor.
Kimsesiz kalmışım gibi,
Hiç büyümek istemedim ki,


Neden çocukluğumu alıp gittin.
Yemeden içmeden,gece gündüz yattım.
Aylar sonra yeniden ayağa kalktım.
Ama içim hala acıyor, geçmiyor.
Bu dünyadan gittiğin gibi,
Rüyalarımdan da gitme olur mu?
Karşılıksız sevginin en güzel hali...


Şiir: Kibar Yalçın

Şiirime sesiyle hayat veren Abdukkerim Tiryaki’ye en kalbi teşekkürlerimle...

YouTube kanalımda dinleyebilirsiniz