Düşün,
Baksana, yine yarım kaldı hikayemiz.
Sahi neydi? Yarım kalan mazilerimiz.
Ne tuhaf bir zamandayız, değil mi?
Her şeyin kapalı kapılar ardında olduğu,
Gizli saklı sohbetlerin bol bol konuşulduğu,
Aynaya bile bakınca sözlerin,
Pişkinlikle yalana boğulduğu,
Bir zamanlar sevgi dolu sözcüklerin aşkla dolduğu,
Günler, günleri,
Ne de çabuk tükettik değil mi?


Düşün,
Bir zamanlar,
Tamamlanmayan onca anılarımız, vardı.
Bakışmalarımız, hasret doluydu.
Geriye bırakılan umutlarımız, yarınlarımız,
Vardı.
Yarım bırakılan hayatlarımız, bizi sardı.
Hayatımıza dem vurdu, özlü sözlerimiz.
Ne çabuk tüketildi, onca güzel günlerimiz.
Neydi, bizi bir araya getiren hasret çektiren,
Sahi sevgi değil miydi?
Gerçekten...

Düşün,
Dedikleri mi? Değdi mi?
Şöyle bir yaslan arkanada bir düşün...
Sevmeden yapabilen kaç kişi var çevrende.
Gerçek anlamda dokunabilecek sözlerime,
Gözlerime.
Bu evrende.
Düşün...
Dahası, birazda bizi düşün,
Gelecek günlerden bahsederken bile,
Gelecek nesillere aktaracak sevgin nerede?
Düşün... ( DeN!Z )