köstebelek// . . . kendi kipinde, fluvertliğinde zaman aşırı kayıp bir ülkeyim belli ki, adımlarım meçhul karanlık. belli ki, varsayımlarım sayısız bulanıklık gizim kendime bile ve g/izimdeki her acıya farklı b/içimde diz çökmekteyim belki, şafağı firar hayalcisi bile olmayan sallanamayan sallanan sandalyeyim esareti zincirlerle örgü(t)lenmiş gülüşü ahşap olmayan bir salıncağım belki de duası bereketini terk etmiş bir karınca, sırtına kıblesini imbiklemiş suyum belki de kim bilir belki de, yer çekimsiz köstebeleğim kertenkelebeksizliğine sancılanıp y/aş s/eren... . . . // ilhanaşıcıocakikibinyirmibir |
birileri o kadar var ki
biz yok gibiyiz