Hapsettim kendimi karanlıkların orta yerine
zincirler en kalın parangalarla oldu sessizliğim
söndürdüm içimdeki duyguları sus pus artık
o geveze kendini bilmez şımarık sözler yok artık
odamın simsiyahı şimdi kollarımın arasında sımsıkı dizlerim
başımı eğip karanlıklardan belirenleri seyrederim


Hapsettim kendimi karanlıkların en orta yerine
yanıp sönen neonlar camımdan sızan tek ışık
kaldırım kahkahalarında bir yosma zavallı diye acıdığım kadın
gecenin sessizliğini sonlar köşe başındaki lambanın altı
kadın göz dağı verir gibi adama para diye
pembe sakızını patlattı


Hapsettim sandım gecelerin karanlılarını kuşanıp
gürültüleri atmaya çalıştı kucağımdan kollarım
yüzüme doğru gitti ellerim yine kapalı gözlerim,
başaramadım olmuyor ben harf yoksunu sefilin tekiyim
kendini bir şey sanıyor hala
şu zavallı kalemim


Hapsettim kendimi karanlıkların en köşe mahallesine
yere atıyor kendini bağırıyor bir kadın kavgalar var yine
korku ile izlerim aşk meşk yazarken utanır şu kalemim
başaramadım olmuyor nafile
yaşlanıyor olmalı artık şu harflerim


sabaha kadar izledim sahneden ayrılmadı şu şeytanın askerleri
insanlar hep dertli dağıtmış birileri
her yer savaş alanı gözyaşları var caddelerde
yıkamaya çalıştığı kopuk bedenlerden kalan kan izleri
yok oldu utanmış olmalı şiir
karanlıklar basmıştı çünkü
kaldırım kahkahalarını atıyordu sarhoş bir kadın
iğrenç kokuyordu her yeri

YAZARI BİNAY SEYMEN
3.5.2008