KURUDU
KURUDU
Ne umutlurı vardı hülyalarında Kendi kurmuş olduğu dünyasında Her şeyini, belki en sevdiğini bile Kaybetmiş şu ızdıraplı dünyasında Seviyordu, ama seviliyormuy du ? Beynindeki soru dağarcığı buydu Belki; hayallare umutluydu Fakat nereye elini uzatsa hep kurudu Gitmek istedi memleketinden uzaklara Kendisi için belki yeni umutlara Kader peşini bırakmamıştı burada da Sevdiği dayanağını kaybetmiş yıkılmıştı İçinde hüzünlenen bulutlara rağmen Yeni umutlara doğru açtı gönlünü Buldum dedi gönlümün umudunu Sevmişti, uzandı fakat karşıdaki gül kurudu Yine hüzün yine hüsran bulutları Çepe çevre sarmıştı beynindeki hayalleri Bitip tükenmek bilmeyen çaresizlikleri Yıkılıyordu dünyası hepten acımasızca Seviyordu ama neye uzansa hep kurudu |