Elfida
zihninin içindeki ürkütücü sessizliği bozan
yalınayak koşan bir çocuğun ağlamaklı sesi... ya öyle değilse diye çıkmadığı yoldan hayâl kırıklığıyla dönen öteledikçe kendini ötekileştirilen yok sayılan... boğazındaki düğümler çözülmedikçe geceden de siyah uzun saçlarına bir düğüm daha atıyor... omuzlarındaki yükten yüreğindeki ağırlık... kehribar gözlerinden heba olmuş yılların yorgunluğu akıyor yaralı ellerine... uzanıyor yalnızlığının yanına üstünü hüznüyle örtüp yoldaşı yaptığı türkü dökülüyor sevgisizlikten çatlamış dudağından "Ah yalan dünya,yalan dünyada..." |
okuduğumda içim burkuldu
çok güzel yazmışsınız
şiirinizi okuyunca içim parçalandı