epidemi.. insanları tanımanın yolu yok koklamakta çare değil kar çiçeklerini hissiz ve belirsiz özü yitirilmiş duyuların sararmış güz tebessümünü kesiyordu ayaz ışığı simsiyah saçları ve şubatın gece yarası elleri baharı anımsatacak mı yüzünde açmayan gamzeler taşır mı buz tanecikli katreleri ki omuzlar arasında kalan ince bele sarılmak düşümde düş görmekti sevgi adıyla konuyordu bul’aşım karanlığın tenine aylar ve sedyeler isimsizler tekerinde dönüyor anonslarla bir yarım muhalifken tanrılara bir y’anımsa göz yaşıyla kan damlar avuçlardan taşan dualarla ... |
koklamakta çare değil kar çiçeklerini
hissiz ve belirsiz
özü yitirilmiş duyuların
kutluyorum cani gönülden
süper
selam ve sevgiler