SEVGİNE AÇIM ANNE
Çok şey istemedim ki beni doğuran tenden
Beklediğim, sevgiyle bir okşama, bir bakış Sanki ben mi istedim çıkmak için bedenden Neden benim yazlarım, baharlarım, kara kış Sanki ben ölü doğan bebeğin katiliyim Sevgisiz yaşamak mı bana verilen ceza Yığın yığın nefretin tutuşmuş fitiliyim İçimdeki isyanla kırılacak bu koza Sevgine açım anne, yüzün bana gülmedi Ne olurdu bir kere yavrum diye sarsaydın Bu küçücük yürekler çocukluğu bilmedi Bir kere güler yüzle yatağıma varsaydın Yine de yangındaydım son nefes verdiğinde Her yavru gibi bende anam diye ağladım Zorla verdiğin eşin koynuna girdiğimde Sel olup aktı yaşım yüreğimi dağladım Doğarken gülmeyene hayat sonra gülmüyor Kapılmış gidiyorum bahtımın rüzgârına Yalnız gecelerime sabah umut olmuyor Kederli düşlerimle varıyorum yarına Yıllar geçti ömrümden hala sevgiye açım Her gece hayalleri umutla karıyorum. Yalnızlıktan bıkmışım gerçek dosta muhtacım Yürekteki isyanın ardından yürüyorum 24.07.2008/Samsun NOT: Bu şiir bir dostumun hayat hikâyesidir. |