“Düşünüyorum, o halde varım”,
demiş, Fransız düşünürü, Descartes.

Erzürümli bir dıllo da ahan bele diyir:

Düşinirem, düşinirem, ben bakhirem,
Bi tereften öğrenirem, ezberlirem,
Bi tereften de unitirem
Eleyse ben yaşirem
O halde, ben de varım

Düşinirem de: akhşam yatirem uyirem,
Sabakh galkhirem yürirem
Eleyse ben yaşirem
O halde, ben de varım

Bakhirem de, zemheride üşirem,
Garda, buzda gayir düşirem
Ama şükürler olsun gine galkhip yürirem
Eleyse ben yaşirem
O halde, ben de varım

Düşinirem, bakhirem,
Bu yalan dünya beni de aldatmiş…
Hem de gaş kere!
Ama gine de peşinden goşirem…
Eleyse ben yaşirem
O halde, ben de varım

Dünyanın dertlerini bunca senedir,
Aha bu sırtımda, daşirem
Biri inir, biri binir…
Ula gidin biraz da şu sırtı kalın dıllolara binin daha!
Düşinirem de, demek ki ben hâlâ yaşirem
Valla, işte ben de bu işe şaşirem!

Şu Fransız dıllo, Dekart mı ne, dimiş ki
Düşinirem, o halde varım
Vıyy, dıllo! O da iş mi?
Hele sen bi gel Erzürüm’e,
Milletin yarısi düşünmeden yaşir, gidir!

Yani senin anniyecağın,
Düşünmeden de var olanlar var
Beleleri, ben bildim bileli, var da var!

Hem de, gabul et ki, yani itiraf ederim ki,
Ben her saat ta düşinmirem
Ama gine de varım
Ele zannedirem
Yokhsa yokh miyem?
Yani, gine de yaşirem
Ele bilirem
Yokhsa yaşamir miyem?

Hem şu dıllo, Dekart, heç uyumamış mi?
Yokhsa, uyirken de mi düşinirmiş!

İdris Esen, Ağustos, 2017, Erenköy