Kuğulu Park'ta Bir Çocuk Dolaşıyor
Gece yarısı Kuğulu Park’ta bir çocuk dolaşıyor
Etrafını çevirmiş kudurmuş sokak lambalarının Kılıç gibi keskin ahenkli bakışlarının altında Karnı doymamış, perişan, ürkek bir çocuk dolaşıyor Toplumdan uzak, kendinden uzak sessiz ağlamaların Perdesini kaybetmiş umursamaz ahmak bakışların Ve zehir saçan adi porsuk ağaçlarının altında İtilmiş, horlanmış, yalınayak bir çocuk dolaşıyor Her yanında çukurlar kazılmış üryan kaldırımlarda Esen rüzgârın verdiği soğukla üşüyüp yürürken Gök kubbeyi saran vurdumduymaz yıldızların altında Bir umut ellerine üfleyen bir çocuk dolaşıyor Gece yarısı Kuğulu Park’ta bir çocuk dolaşıyor O çocuğa sahip çık, o çocuk yalnızlığın bekçisi O çocuk bizleriz, o çocuk toplumun bizzat kendisi Nedendir insanlığın eli ayağına dolaşıyor |