Ekranın soğuk parıltısında
yüzün kabarır kalbime.
“Yakınlık” diyorum buna,
piksel kümeleri
ellerimden kayıp
tenime değecekmiş gibi.

Yorumlarda bir beğeni çakar
emojiler dizerim,
“beni fark etti” diye
kendi saflığıma alkış tutarım.
Meğer fark edilen
bir istatistik sadece,
mavi tikli hiçliğin
bomboş yankısı.

Canlı yayında adımı okursa
cam kanatlı bir kuş havalanır içimden.
Ve ben
algoritmanın tesellisinden
aşk çıkarmaya çalışırım.

Sen uyurken
aynı videoyu döndürür dururum
kendimi özel sanarak.
Oysa tek gerçek
ekranın karardığı karedeki
sessiz yorgunluk dekoru,
göz altlarının moruna tutunduğum.

Yokluğunu bile
varlık gibi hissederim,
karanlık bir oda gibi
cebimde taşırım.

Ben seni büyütmüşüm,
yalnızlığımın sahnesinde
sahte bir yakınlığın gölgesine düşüp.
Rol arkadaşım var sanmışım,
oynayan tek kişi benken.
Perde kapanmış çoktan,
görünmez alkışlarla dolu bu tiyatroda.

Dr. Osman Akçay