Ey koca kainatı yoktan var eyleyen Hak
Celalinin gürzüne Maşuk mu ettin beni
Bir hasret mahpusunun zindanında tutarak
Sabır dehlizlerinde böyle tükettin beni

Menzilimse meçhulün ardı sıra sürünür
Beklerim hiç bitmeyen gecenin sabahını
Ufukta bir Yusuf’un yalnızlığı görünür
Yüklenmiş Mısır gibi Züleyha’nın ahını

Mevsimi hep hazandır aşıklar ülkesinin
Ve henüz renkler zuhur etmemiş kırlarında
Bir vuslat ümidinin, belki bir yar sesinin
Şarkısı bestelenir soğuk rüzgarlarında

Şimdi hangi teselli zapteder sensizliği
Hangi dua bastırır söyle gönül sızımı
Bir feryat ki bozacak birgün bu sessizliği
Bir müjde kaldıracak gönlünden enkazımı

Yüreğimden geçiyor ağlamaklı bulutlar
Kirpiğime yürürken gözlerimden bir hüzün
Gönül teneşirimde can çekişir umutlar
Emsal oldu geceye karanlığı gündüzün

İsyanın menbaıdır Nilüfer yatakları
Gelinciklerse en çok vedanı hatırlatır
Zambaklar ayrılığın kan tutan yanakları
Ayrılığı en güzel papatyalar anlatır

Kırlangıçlar taşısın ölmüş hayallerimi
Ah desem, yüreğimden bir volkan fırlayacak
Sadece kelebekler bilecekler yerimi
Aşk beni de bir garip pervaneden sayacak

Son sevda da yaşandı gelen bu son hükümle
Gahi vuslat ümidi, gahi hasret güderek
Şimdi ben gidiyorum bir zerrecik yükümle
Gahi razı kadere, gahi isyan ederek.

Faruk ATLI