Yedi tepe öksüz kaldı,
Ayrı diyarlardayız şimdi,
Ellerimiz birbirine dokunamıyor,
Yüreklerimiz hasretten kıvranıyor,
Ve sensiz İstanbul üşüyor...

Ağaçlar yapraklarını erken döktü,
Ve bahara çiçek açmadılar,
Beraber yürüdüğümüz sokaklar şimdi isyanda,
Buluştuğumuz mekanlar kan ağlıyor,
Ve sensiz İstanbul üşüyor...

Vapur iskeleden geç kalkıyor artık,
Belki geliriz diye bekliyor,
Martılar kıyılara gelmiyor,
Çünkü simit atan olmuyor,
Ve sensiz İstanbul üşüyor...

Hatıralar sahipsiz kaldı şimdi,
Ve bütün şarkılar amaçsız,
Boğaz küskün, dalgın, üzgün,
Kendini yalnız hissediyor,
Ve sensiz İstanbul üşüyor...

Galata Kule’si nöbeti bıraktı,
İstanbul şimdi kime kaldı,
Sensiz günler geçmiyor,
Hatıraları üzerine yorgan diye çekse de,
Sensiz istanbul çok üşüyor...

Gittiğinden beri gökyüzü yasta,
Yeryüzüne kinini boşaltıyor,
Eminönü, Kadıköy sensiz çok hasta,
Gözlerim her yerde seni arıyor,
Ve sustuğundan beri İstanbul üşüyor...


Ömer DEMİR