Hazan vurmuş gülistânı, bahçe harap, târumar,
Ne gül kalmış, ne bir gonca, ne de bülbül sesi var...
Bütün etraf, kızıl- sarı hüzün rengi yapraklar,
Solgun yüzlü, kızıl saçlı mahzun bir yar; sonbahar...

Kader, ufka nar kabuğu rengi bir güz asarsa,
Mutluluğun bütün ömrü, geçmiş bir yaz kadarsa
Ümit, coşku, eski aşklar, yazdan kalan ne varsa
Acımadan silip gitmiş, sinsi sinsi bir rüzgâr.

Sevda kokan o eski yaz akşamları nerdeler?
Kapanıyor birer birer o eflâtun perdeler.
Ne bir dost yüz, ne bir dost ses...Ulaşılmaz yerdeler
Küllenmemiş bir köz kalmış yüreğimde yadigâr...

Şimdi kuru yapraklar var, bir de yorgun bir güneş,
Son baharın bütün hüznü, baş ucumda bana eş...
Bana kalan, yüreğimde küllenmeyen o ateş,
Birkaç öksüz dize ile baş başa bir ihtiyar...


Ünal Beşkese (2019)