ELVEDA DERKEN
Ellerin ellerimden
ayrılırken hep bir şeyler götürür benden elveda derken dudakların nefret eder Kendinden Bir damla gözyaşın okyanus olur düşer içine boğulur (um) damla damla akarken gözlerimden ölüm gözlerimin içine bir sen düşersin ah bir bil’sen işte o zaman - (ın) senin zamansızlığın - çok zor çok ağır gelir Bana ölüm Bir tatlı bakışın ısıtır içimi sıcak bir dokunuşun alev olur yakar bedenimi sonra kapkara bir duman gibi yayılır ruhum etrafa uçup kaçar çok uzaklara bir ben kalırım geriye yanmış kül olmuş bir ben Düşürülmüş tuzaklara |