ÖYLE GERÇEK, ÖYLE DÜŞbu kaçıncı geceye güneşi çalışım, bu kaçıncı sayamadım, rakamları alt alta , üst üste koyuyorum topluyorum kahkahalarını çıkartıyorum göz yaşlarını çarpıyorum seviyorumları ve bölünüyorum terkedişlerine ben senden ayrı yazılmıyorum hiç bir işlemin sonunda ya bölüm, Ya kalan, hep ekslen, hep yarım , bir gün’aydına el veriyorum tüm yarımlar tüm kalanlar ellerim de hava da kasım zılğıtları dili dişi titreyen ciğerimde yanık türküsü nefesimde yürürsün öyle habersiz öyle titrek öyle yalın tüm kalanları tamamlar gibi ilk gün gibi sanki güneşi beraber uyandırır gibi öyle gerçek, öyle düş, öylesine değil ... Sibel Karagöz |