Garibanım, madenci can benim adım
Rızkımızı kara elmasta aradım
Eve aş, ekmek götürmekti muradım
Azrail geldi, onu da yapamadım

Oldu işte gözlerim kömür karası
Yüreğimde açtı yoksulluk yarası
Ecelden önce verdik yemek molası
Ağıt yakar yetimlerimin anası

Uzak değil madenle evin arası
Yalnız kaldı gönlümün canı, sevdası
Sefasını sürdüler, kaldı cefası
Kim tutar arkamdan, ondan başka yası

Metrelerce yerin altına inerdik
Her gidişimizde helallik dilerdik
Olumsuzluğa beraber sabrederdik
Aşımızı oradan temin ederdik

Ervai’yem yolum gider hak’dan yana
Mısralar armağandır gardaşlarıma
Ateş düşmesin kimsenin ocağına
Selam olsun tüm yetim yavrularına


Ervai BEYAZKUŞ

Not: Bu şiir rızkını alın teriyle kazanmak için yerin metrelerce dibinde, Ermenek’de, Soma’da ve diğer yerlerde hayatını kaybeden Canlar için kaleme alınmıştır. Allah rahmet eylesin. Mekanları cennet olsun.


DOST KALEMİNDEN;

İki üç üniversiteyi zor kazandım
Mesleğimden iş yeri bulamadım
Anam babama yardımcı olmadım
Boş soframa bir ekmek alamadım

Kahpe felek yakamdan inmedi
Ben kaçtım azrail vaz geçmedi
Kötü bir zaman içinde yakaladı
Kaç kardaşın peşini bırakmadı

Çok söylenecek şey var kardaşım
Öksüz yetim kaldı canım yoldaşım
Göçük altında öldü can arkadaşım
Maden ocağı canımdan canım aldı
Öksüz yetim kalan yavru ben oldum

Hasan Yıldırım Bey’e

Katkılarından dolayı teşekkür ederim.