ÖğReNiYoRuM
Gün gece demeden, saatleri saymadan.
Ayları kovalamadan, sorgulamadan. Aşk’ın yalandan, tenden geçip hevesle bittiğini. İnsanların iki yüzlü oluşunu yana yana öğreniyorum! Dostluğun, menfaatlere dayandığını. sevgilerin kelebek ömründe sürdüğünü, En toy hallerimle, çarpık yürüyüşlerin çelmeyle düşüşünü. Umutların ayaklar altında, ezildiğini büyüdükçe öğreniyorum! Bir omuz silkmesiyle yalnızlığın azametini. Kimsesizliğin kalabalıklar arasında görünüşünü, Buz tutan ellerin ısıtılmadan, cepleri buluşunu, Daha 30 ’ma varmadan öğreniyorum. Olgunluğun ilk adımında basitleşen karakterlerin gözlerde çürüdüğünü. Leş yiyicilerin kalpten çok tene dokunduğunu, Aşk’ın kuru bir sözden ibaret olduğunu, Ağladıkça öğreniyorum! Insanlığın beş para etmediğini, Kalıpların ön yargılarla biçim kazandığını, Adam olmanın cinsiyete bağlanmadığını, Binbir türlü emeklerin hiçlikte kaybolduğunu, Fedakarlığın, gözle görülmeden ihanete kurban edildiğini, Yaşadıkça, Yaşadıkça öğreniyorum! 06.04.2017 Ayşegül Kahraman |
Yukarıda ve önceki üç şiirde de aynı şey hakim. yolunur endişesiyle taranmamış saçlar gibi şiirleriniz.
Affınıza sığınarak
Gün gece demeden, saatleri saymadan.
Ayları kovalamadan,
sorgulamadan.
Aşk’ın yalandan, tenden
geçip hevesle bittiğini.
İnsanların iki yüzlü oluşunu
yana yana öğreniyorum!
Hiç bitmesin hiç geçmesin mutluluğu sevdiklerimin diyerek heba ettiğim hayatımın, kendini ziyan etmek olduğunu öğretiyor bana yaşadıklarım.
Dediğinizi eminim bir çok okur anlamıştır. Fakat siz anlatmamış kelimelerin kabrine gömmüşsünüz.
Harf harf rehabilite olacakken, yeniden yeniden kendinizi yaralıyor gibisiniz.
Tabii ki bu bendeki intibası şiirlerin.Dilerim yanılıyorumdur.
Gününüz dünden yarınlarınız gününüzden güzel ve hayırlı olsun