Gecenin sessizliğinde yürüyorum
Bir ben varım birde ayak seslerim
Bedenimde yorgun ruhumda
Deniz kenarındaki kanepeye oturup
Dalgaların sesini dinliyorum, her bir dalga
Beni başka bir aleme taşıyor
Dalıyorum derin bir düşünceye
Binlerce soru beynimde cevap arıyor
Sanki rüzgar benimle konuşmak istiyor
Fısıldıyor kulağıma dertlerini bana anlat da
Hepsini karşıki dağın arkasına atayım
Dalgalar ayaklarıma seriliyor, ne olur üzülme diye
Onlar ne güzel dost hiç biride karşılık beklemiyor
Onlarla konuşup onlarla dertleşiyorum
Vakit bir hayli geç oldu, kanepeye iyice yerleşiyorum
Paltomun yakalarını kaldırıp, hafifce uzanıyorum
Göz kapaklarım ağırlaşıyor uykuya dalıyorum
Bir kaç saat geçiyor aradan Martıların sesleriyle
Uyanıyorum ve yeni bir günün yükünü taşıyorum

M.Osman Erengil