KABUK
Yarayı sarmadım,
Yaraya yâr açtım. Yâre de yara açtım. Ne yârim yaramı sardı. Ne de yaram kabuk bağladı. Gecenin içinde kabuğu diledikçe,yarama daha elzem yaralar açıldı. Gecenin zehrinde, umudun şerrinde... Kabuğun içinden devâsa yaralar yeşerdi. Biçare sarmaya uğraşıyorum, kanamaya başlıyor. Kimselerin olmadığı zamanlarda kan’ıyorum... Bilhassa ve biçâre... Yaramı gönlüme sunuyorum, yârdan ötürü. Yârdan ötürü ise yeni yaralar açıyorum. Kabuğu görsem ne alâ! Lâkin kabuk sırra meyledi. Kandığım, kanadığım her an biricik, Kanı da, kanamayı da, yâri de, yarayı da aldım, kabul eyledim. Bilinmezlikte ve biricik... Seher BARUT |