Kafesimin içi
Kafesimin içi
içimi sıcak tutuyorum o sıcaklığın buharıyla gülümsüyorum gözlerimi pervane çevirip etrafa ferahlıyorum işitmiyorum aykırı sesleri kulaklarım içimin tınısını fısıldar bana ya bir deryada su üstündeyim ya her hangi bir bulutun kanadında denize döküyorum acılarımı en derinine buluta katıyorum öfkemi tipi boran yağmura ne suda kalabliyorum ne havada yer çekimi al aşağı ediyor düşüyorum insanların içine o mahşeri kalabalığa akıl almaz oburluğa sonsuz açlığa yine ben, ben oluyorum ben de herkes oluyorum tenefüs ettiğim havada anlamsız gereksiz dünya telaşına Ahmet Coşkun |