çanakkale destanından: ek 8 YAHYA ÇAVUŞ'UN ADAMLARI
YAHYA ÇAVUŞ’UN ADAMLARI
Topları yoktu tüfekleri yoktu bombaları yoktu yalnızca yüreklerinde kor ateş gibi yanan yandıkça yalazlanan imanları vardı inanıyorlardı inanmak ne kelime baştan ayağa inanç kesilmişlerdi inanıyorsanız üstünsünüz buyruğuna iman etmiştiler Sanki kan kemik ve etten ibaret değildiler baştan başa iman baştan başa aşk baştan başa kuvvet kesilmiştiler som inanç som düşünce som ateştiler yüreklerinde volkanlar kaynıyordu lav püskürtüyordu her yere Düşman çaresizdi top tüfek işlemiyordu ateşten göğüslere mermi işlemiyordu alevden nefeslere onların kalplerindeki iman yakıp yıkıyordu her yeri ateş gibi parlıyordu gözleri Türk askerinin Düşman askeri korkuyordu atıyordu silahını kaçıyordu sırtını dönerek gerisin geriye kaçıyordu ardına bakmadan komutanlarının ikazına kulak asmadan ölümden öteye ölüm yok diye bile bile ölüme gidilmez diyerek Yahya Çavuş’un adamları 80 kişiydiler 57. Alay’ın şanlı kahramanları 80 kişiye iki tüfek düşüyordu ne başka silahları vardı ne bir şey bir de mangal gibi yürekleri vardı ateş gibiydiler gözleri çakmak çakmaktı ne topları ne tüfekleri vardı mangal gibi yürekleri vardı ateş gibi gözleri gözleri çakmaktı ateşten ok gibi atıldılar düşman üstüne bir mızrak gibi fırlayarak ileri saplandılar düşman böğrüne bir mızrak gibi Düşmanın topu tüfeği vardı ama yüreği yoktu korkuyorlardı ölmekten dehşete düşüyorlardı ölme ihtimalinden bile Deri dönememekten dehşete düşüyorlardı tir tir titriyorlardı korkularından korkuyorlardı gitmekten ama bir daha geri dönmemekten kaçıyorlardı ardlarına bakmıyorlardı ardlarına bakmadan kaçıyorlardı azrailden kaçar gibi kaçıyorlardı en ufak bir gürültüden korkuyorlardı ödleri kopuyordu korkaktılar yüreksizdiler kadın kılıklı erkektiler adlarından başka erkeklikleri yoktu ürküyorlardı kendi gölgelerinden bile korkuyorlardı nefes almaktan ürküyorlardı her an ölümle burun buruna gelmekten korkuyorlardı ölümüne korkuyorlardı Oysa Türk askerinde korkudan en ufak bir eser yoktu ürkmüyorlardu hiç bir şeyden ölümden perva etmiyorlardı ölüme aşkla koşuyorlardu Yarışıyorlardı Türk askerleri cennete girercesine ölümden korkmak her an ölmektir diyorlardı ölmek sevgiliye kavuşmaktır diyorlardı savaşıyorlardı Azrail’e bir an önce kucak açmak için yarışıyorlardı cennete bir an önce kavuşmak için yarışıyorlardı cennete girmek için yarışıyorlardı Allah’a ulaşmak için yarışıyorLar ve savaşıyorlardı savuşuyorlardı bir bir aramızdan yarışıyorlardı vuruşmak için göğüs göğüse savaşıyorlardı gökyüzüne ulaşıyorlardı yüce ALLAH’a kavuşuyorlardı ahmet KEMAL |
tüfekleri yoktu
bombaları yoktu
yalnızca yüreklerinde
kor ateş gibi yanan
yandıkça yalazlanan
imanları vardı
beğeniyle okudum hocam.Kaleminiz daim olsun.