İPTEN KOPMUŞ KAÇAN ÇOCUKLUĞUMDUdüşlerin biri bitiyor biri başlıyor uykuların doğusu düşlerin pecmurde döllerine gebe düvelerin ipe dizilmiş boyutları kirpik diplerime saklanmış kaçarı yok kaçası yok göz kapaklarıma oturmuş sırtımın kamburu ömrümün törpüsü içimin sızısı açsam taşıyamam kapatsam boranın şimşeğin çakışması göz gözü görmez bardaktan boşalırcasına yağmur ıslanan bedenim değil ruhum kırılan yenim değil can’ım kaçan ayaklarım değil kanım içimden sökülüp nalınsız ardına bile bakmadan ipten kopmuş kaçan çocukluğumdu ardından bakakalan boyutlu boyutsuz düvelerin ambarı uykuların doğusu uyur uyanık düşlerin esiri... Sibel Karagöz |