an’sızın ağlamak gelir
ardından atlılar
nal toplata toplata
yağmur yağar
kum denize karışır
sular seller kesilmez
korku ayaklanır
öyle koca koca adamlar
elleri kolları kuşanmış
geceyi giymişler
gözleri kurşuni siyah
ellerimden düşer
mağlubiyet
benim ülkemin kadınları
mağlup doğarlar hayata
sesleri titrek
yürekleri ürkek
gözleri korkak
millerin gölgesinde
kuzgun geceyi
dam’a
yitikliğini yünlere sarar
bir çift hür çorap
giydiremez
tutsak ayaklara
benim ülkemin kadınları
prangalarını
diline vurulan kelepçeyi
topraktan ekin söker gibi
sökemez
benim ülkemin kadınları
korkularını mil gibi çeker
göze
söze
ağıtları vardır
yürekleri dağlayan
yağmurları vardır
sinesine inen
acı oturmuştur sofralarına
ekmek su gibi
boğazlarından ciğere
yangın olur
yanarlar
ateşi yok
külü var
günü yok
dünü var
Sibel Karagöz