bu şiiri 30 yaşında yazmıştım.

İnsan kendini ne genç hissediyor gençken
Ne de anlayabiliyor başka bir tende nefes alırken
Tam yaşayacağım artık hayatımı dediğinde
En olmadık anda çıkıyor ayna acımasızca karşına
Gösteriyor ak düşmüş saçlarını
Gözlerinden çok göz altlarına baktırıyor
Saçlardan çok boşlukları izlettiriyor
İşte bu sensin artık diyor;
Gör kendini ve korkular sarsın her yanını,
Yalnızlık korkusu sarsın tüm varlığını,
Ölümden artık korkmalısın,
Tanrılara daha sıkı sarılmalısın,
Kadınına daha derinden bağlan malısın.

Hayal kurmak artık uzaklaşıyor,
Hayallerden çok anılar kaplıyor düşüncelerini,
Aşk titretmiyor kemiklerini,
En olmadık anda çağırmıyor bir yerlerin seni kaygan kuytulara,
Dostlar artık silmiyor gecenin bir yarısı gözyaşlarını,
Yıllarca kullandığın yalnızlık kelimesinin,
yalnızlık olmadığını anlıyor insan
Kimse söylemiyor bunu,
ne acı bunu yaşaması.
Yarın bu sokaklarda olmasam
her şey aynen devam edecek düşüncesi,
her şeyden daha beteri.
Bu hayatın en güzel yanı genç yanı.
Bilerek kandırıyor yaşlılar kendilerini,
Her yaşın bir güzelliği var diyorlar,
Kendilerini avutuyorlar.
Hangi gerçek kalbini titreten bir aşktan daha gerçek olabilir ki?
Hangi mutluluk gençken bir tende nefes nefese kalmak kadar muhteşem olabilir ki?
Hangi sohbet yirmi yaşında ettiğin sohbetler kadar seni sarabilir ki?
Hangi yastık ilk aşkından ayrıldığında seni avutan bir omuz kadar rahatlatabilir ki...

Dünya bir olmuş yalanlarla besliyor bizi.
Yalan, gençlikten daha güzel olan her şey.
Biz düştük bu çukura da,
Göstermediler hiçbir çıkmaz sokakta.
Geldik otuz’umuza
Bunları düşünmekten
Otuz daha kattık yaşımıza…