Yüreğim YanıyorDışarda, Gün ortası temmuz güneşi… Kavruluyor her yer, Kuşlar susmuş, Çiçekler baygın, Ben bitkin, Güneş, esir etmiş her birimizi… İçerde, Uzak iklimlerin serinliği Açık camlarda, Baygın sessizliği bozmuş Rüzgâr, okşuyor perdeleri, Tozmuş, Yanmış dışarısı, Bana ne der gibi… Oysa benim yüreğim yanıyor, Gün ortası temmuz sıcağı gibi… Her söze kanmalara, Yüzümüze güleni dost sanmalara En çok da, yanmalara yanıyor yüreğim. Daha nelere yanmıyor ki, Yarım kalmış aşklara mı desem, Bir bir tükenen umutlara mı Üstümüzdeki kara bulutlara mı Uyanmayışımıza mı desem hâlâ, Söyleyemediğim, Pek çok şeye yanıyor Kanıyor, Kaynıyor, yüreğim işte. Bu yürek, Bu asil yürek Nasıl dayanır, Bütün bu büyük yanmalara? Nasıl dayanır? Temmuz 2008, Simav Yunus ÇETKİN |
YANDI YÜREK, KOR DÜŞTÜ.
SEVDALARA, YOL DÜŞTÜ.
YUNUSİ'YE NUR DÜŞTÜ.
O DİLLERİN BAL OLSUN.
Saygılarımla güzel şiirini beğeniyle okudum.