‘’Hayat son kertede yok hükmündedir:
Ey hayat, yalnızlığımı getirdim, evde misin?’’
(Alıntı)

Mikado çöplerine kırıldım hiç kırmadığım kadar…
Kırgın düşlerimi ateşe verdiğim
Ve söndü şiirlerim
Bir çığlıkta saklıydı ruhum:
Unutulmuşluğun Hüzzamında aykırı iklimlerin
Delişmen kızıydım
Memleketine sevdalı bir türkünün namelerinde
Ölü gelinlerin
Kızılcık şerbetinin
Ve isyan bahçelerinin dökülmüş narıydım
Ezkaza b/ölündüğüm
Her ezan vakti huşu ile serildiğim
Allah katında kuru canım
Göğün tenine kurban verdim ben hayallerimi.

Göğün katları temkinliydi
Sudan sebeplerle boğulduğum Umman denizi
O alametifarikası ki böğrümde heceler
Unuttuğum maziye taktığım nazar boncuğu sevdalar.
Bir ültimatom ise verilen
Verip veriştirdiğim her sitem
Bir elimde baston bir elimde kılıç
Düşüp yollara sıradan geçirdiğim Haçlılar.
İmanımla kefildim her zerreme
Her zerremden doğan güneş kadar ulvi bir sevda
Vatanına türküler çığıran
Ölümlü bedenimde ulu bir çınar
Yüreğimde önce Allah sonra vatan var.

Kümesinde yanılgıların
Biten karaçalı:
Ufkun miadı dolmadan
Sararan göğün kuyruksuz yıldızları ki
Uğultulardan alamadım başımı
Elimi kolumu koyacak yer de bulamadım
Ne zamanki sancağıma canhıraş sarıldım
Aksamadı ayaklarım
Aksırmadı da içimdeki çılgın iklim
Andıkça atimi hızlandım
Aşka şerh düşüp her şafak vakti
Düşmanları telef etmek adına nasıl da hırslandım.

Yalnızdım devasa tarhında ömrün sancılı
Vakur idim yüreğin kozasında saklı ömürlük yorgunluğu
Ne kibirdim ne de son
Ne yalandım ne de tuzağa düşüren bir sazan
Aklım erdikçe daha çok sevdim
Sevip sevip binlerce heceye bölümdüm.

Yılmadım yılamazdım da
Yankım duyulmadı lakin sessizliğim çığlıktı
Hazan yakasında şehrin kırık bir asa
Aşkın menkıbesi hurra bir dize ki
Tekeri kırık yüreği suskun
Saf tuttuğum her nimet
Elbet inancın somunu
Varlığa hiçlik yükledim dolmadı
Hiçliğe varlık sundum yetmedi.

Bir beyittim usul usul köpüren
Bir hacimdim ki devasa parçalara bölünen
Bir ritimdim aşk benden sorulur
Bir ketum imge idim
Şairin sırrı yazdıklarından okunur.