çocukluğumuza dair bir şeyler karala desen,
bin anıyla dikilirim karşına,
bin özlemle,
bin satırla!..
bin bisikletle anca taşırsın yazdıklarımı,
bin dolmuşla,
bin katırla!..
nerden başlasam bilmem ki;
tel arabamızdan mı,
tahta atımızdan mı?..
çocuk yüreğimizden mi dem vursam,
masum suratımızdan mı?..
şimdiki gibi,
birbirimizi yemiyorduk o zamanlar!..
insan eti haram sayılırdı biz çocukken,
tencereye patates falan koyulurdu o zamanlar!..
hoş bakılır,
hoş görülürdü...
evlerin dış kapısı gündüzleri açık tutulurdu,
evlere besmeleyle girilirdi...
yüzümüzün bir rengi vardı,
ağzımızın bir tadı vardı...
her ismin sonunda bey,hanım gibi sıfatlar olmasa da,
herkesin mutlaka bir takma adı vardı...
hangimiz uğurböceğinden kırmızı potinler istemedik?...
hangimiz çift kirazdan küpe yapmadık?..
hangimiz yakan topla yanmadık,
hangimiz bir simitle akşama kadar dayanmadık?..
çiçekle uğraşırdık gün boyu,
böcekle,
ıtırla...
salıncağın gıcırtısı bile,
kulağımıza şarkı gibi gelirdi hatırla!..
kalbi kadar temiz sayfaları olan arkadaşlar,
birbirlerine yer açardı hatıra defterlerinde...
vedalar pastanelerde yaşanırdı biz çocukken,
yahut okul önlerinde...
kahrı da hoştu aşkların,
lütfu da!..
dilde her şey bitse de,
hiçbir şey bitmezdi kafada!..
çocukluğumuza dair bir şeyler daha karala desen,
daha rengarenk olur karalama kağıdı...
mahallenin kızlarına biri laf atsa,
iğde ağacındaki bir kuş ölse olay oluyordu...
bayat espriler bile hoşumuza gidiyordu,
hazmı daha kolay oluyordu...
hele o nefsimiz uyanmadan,
kalkıp çocuk makamında öpüşmelerimiz yok mu?..
bin yatağa değişmem inan,
bin makama değişmem!..
tamam tamam,
şimdi bitiriyorum!..
bir tur bisiklet isterim ama,
bir ısırık koparırım elmandan,
bir makas alırım yanağından!..