Kendimi tanıyamaz oldum.
Ben kimim.
İki ayrı dünya var içimde
Birinden, ışık görünmekte her yer aydınlık
Biri ise, karanlık
Karanlığımda, sarhoş gibiyim.
Aydınlığımda, ayık bir insan gibiyim.
Ben kimim.

Kendimi tanıyamaz oldum.
Her an her lahza, kendimi arıyorum.
Karanlığıma bakıyorum ne ay var ne yıldızlar var içinde
Sanki siyah bulutlar sarmış dünyamı.
Her yer karanlık.
Aydınlığımda güneş var, yakıyor canımı
Ben kimim.

Kendimi tanıyamaz oldum.
Sonbahar gelmiş umutlarıma, yer sarı gök sarı gibiyim.
Anılar birer, birer düşmekte aydınlığımda
Dost, arar oldum.
Karanlığımdan haber yok, ne mehtapla konuşuyorum ne yıldızlarla
Kendi kendimle konuşur oldum.
Ben kimim.

Kendimi tanıyamaz oldum.
Yalan oldu, yalan, yaşadığım bütün geçmişim.
Çocukluğum,
Gençliğim, hepsi yalan oldu, geldim sonbaharın hüzünlü yıllarına
Koydum karanlığımı bir kenara
Aydınlığım içinde sarı bir yaprak gibi, savrulup duruyorum.
Birer, ikişer dökülmekte anılarım.
Onlarla konuşup, onlarla avunur oldum.
Ben, ben değilim.
Hiç bilmiyorum ben kimim.


Ahmet Yüksel Şanlı er
11 Temmuz 20