Büyülü Yolculuk
Gonca gül, çiçeğin hassıdır amma,
Karanfilin hüznü kendine mahsus Nergisin kokusu değince cana Gözünde bir damla olur okyanus Gelincik, kırların âsi kızıdır Büyüsü ruhunu engine çeker Uzaktan inleyen kor bir sızıdır Yüreğine her dem sevdalar eker Lale, Cam-ı Cem’dir her dem mey taşır Yâr elinde kadeh, kızıl bir alev Gönülden gönüle çok tez ulaşır Onu, Hayyam’dan sor ve bir daha sev Derin özlemleri, çiğdemde ara Asalet, zambağın özünde saklı Erguvan çağırır bizi bahara Sümbüllün duruşu nasıl da farklı Kıyma papatyanın narin tenine Kasımpatı sana, lafımı söyler Açelya, tercüman olur dilime Büyülü yolculuk burada biter İbrahim Taşdemir |